از خیش تا خویش

بر دوست اینهمه شعر آمد و بر خویش نیامد 

از خویش به جز طعنه ی رندانه و تشویش نیامد 

خیش که بخورد بر دل ما ، خیش ز خویش آمد و از هیچ نیامد 

دوست و رفیق هر چه ثواب ، نیک به تو از خویش بد اندیش نیامد 

خانه شدش گر که خراب ، ز طمع بود و ز آز 

زلزله بر دارِ خراباتی درویش نیامد 

 

ما را در اینستا گرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @ 

لپ لپ خوران

 

         دیدم که گاوان را همه ایستاده و خر میرود            چون نظر گاوان کند، بادی از او در میرود

         خر به مزرع میرسد، گاوان شتابند پشت او              بر  دمش بوسه زنند ،هم تا خم  ابروی او

         خر فقط عرعر کند، گاوان به جایش کار کنند            خر علف لُپ لُپ خورد، گاوان فقط نشخوار کنند

                                                                                                *******

        یک از  گاوان بپرسیدم که چون است ماجرا؟              چنین  زار و ذلیل  گشتی به صحرا در چِرا

         تو شیرت را حرام کردی به شیران ژیان                       چه سان است که چنین خواری به خر هم مادیان

                                                                                               *******

        گفتا خران چون آمدند ،گفتند سواری میدهیم             علف مفت و به خوردن دست یاری میدهیم

         گفتند که شیران عربده،ما خوشنوا عرعر کنیم               هر خوشی را شیر گرفت،ما آن خوشی از سَر کنیم

چون خوشی ها بر شمردیم ،خر بگفت آن نا خوشیست        چون ز شیر گفتیم ، بگفتش ، این غریبه ناخودیست

         شغال و  روبه و چند خر در آمیختند به هم                 همه گاوان ز نادانی در آویختند به هم         

         در نهایت گاو و گوساله  دوباره گاو شدیم                     هرچه شیر نعره کشید با عرعری در خواب شدیم

                                                                                             *******

         گفتمش این بندگی را پستی است و بر تو ننگ              که خر رند است ،نپندارش که او باشد زرنگ

         بگفتا چوُن تواند گاو بکوبد شاخ به سنگ                     که خر را نیست مرام شیر وَ یا ببر و پلنگ

         خدا هم چونکه خر را میشناخت شاخش نداد                به گاو عقل و درایت را به اقوامش نداد

         چو گاو  خر را  پرستید و نشاندش جای شیر                    ز همنوعان جوابی کس به فریادش نداد

                                                                                             *******

         که خر را بیش نباشد گوش درازی در جهان                      ز گاوان است که گشتند این جماعت سورچران

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

شطرنج

 

هر چه گشتم من به دنبال خودم                                                  شاید که بگیرم خبر از حال خودم

کس خبر از من به خودم هیچ نداد                                                نذر و نیاز منِ درویش نداد

شاه بودم و  غافل ز خودم                                                            دشمن سر سخت مرا جز کیش نداد

مهره‌ی اسبش به رخم هی کشید                                                   یورش خود را خبر از پیش نداد

                                               ****

کس ندید اسب چو عقابی بپرد                                                      فیل بخورد هم رخ ما را بدرد

پیاده ای آید و  از  ره  برسد                                                          شاه و وزیر را هر دو  با هم ببرد

وزیر دادیم که پیاده ندهیم                                                          ساقی دادیم که پیاله ندهیم

قلعه رفتیم تا که دشمن برود                                                         در دوزخ ما هم کهنه بادی بوزد

دیدیم که هم در یورشیم هم کیش و مات                                     ماندیم  برگردش   این روزگار  مبهوت و مات

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    Sher_dar_sokhan @

 

بهشت یا دوزخ

 

 

 آن رنگ زرد دلربا به فصل پائیزان چه شد ؟ 

     آن برگ خشک نگران از شاخه آویزان چه شد ؟

   گل های سرخ ارغوان ، برگ ها به رنگ آسمان

       آن رنگ و بوی نسترن در وقت گلریزان چه شد ؟

      رویش و هم ریزش آن برگ خزان پند است به ما

 تا نپرسیم ، آنچه میزان بود و نامیزان چه شد

ما همه کفران نثار شرب مستان کرده ایم

 تا نپرسیم که گنه در جمع قدیسان چه شد 

   بهشت بودیم و گفتند آن بهشت را دوزخ است

    ما نپرسیدیم بهشت در دست ابلیسان چه شد ؟

  

اینستاگرام                  sher_dar_sokhan @

 

 

میل به قفس

از قفس آزاد شدم، همقفسم کو؟
	میل به پرواز شدم، بال و پرم کو؟
گیرم  پر و بال آرم و پرواز کنم
	همقـفـسم مانده به جا، همسفرم کو؟
خواهم سرود و نغمه ­ای ساز کنم
	نمانده نفسی، هم نفسم کو؟
***
صید صیاد شدم، بال و پرم چید
	در قفس انداخت مرا، کرک و پرم ریخت
آزاد شدم از قفس و وه که چه دیر
	مرغ پیرم، به که باشم من اسیر
در پی بندم که به بندم کشند
	یا از سر لطف چاره کنندم به تیر

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید            sher_dar_sokhan @

پوچی ایام

اگر تو رسم این دنیا بدانی                                      اگر امروز تو فردا را بخوانی

اگر پای حدیث پیر نشینی                                      اگر چنگال کـُند شیر ببینی

اگر چندی درون خود بمانی                                        اگر پوچی ایام را بدانی

اگر از حال برگ زرد بپرسی                                     ز پاییز و اگر از مرگ بپرسی

***

اگر گنجشک لرزیده ز تند باد خزان را                  بپرسی از زمستان و از او جبر زمان را

اگر پرسی ز شن‌ها و همه ریگ­های بستر                 شتابان آب رودخانه و هر آب روان را

***

اگر پرسی ز هر دو صید و صیاد                            ز برگ خشک و طوفان  و  ز  هر باد

اگر از اهل فضل و دین بپرسی                                         از آن برگشته از آئین بپرسی

همه پاسخ که یابی این معماست                        خوشی امروز ماست و نه به فرداست

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan @

                                            

دیدار

از کجا تا به کجا                          ما شدیم هى جا به جا
د رپى دیدار دوست                        سر کشیدیم هر کجا
ما دویدیم شب و روز                         طى نمودیم ره دور
قصه بود و نبود                                یکى بود، یکى نبود
آخرش ماندیم به جا               هیچکس نبود در هیچ کجا
پس ما درون خود شدیم          هم ما برون از خود شدیم
بى نیاز ز غیر شدیم                 چون ما ستون خود شدیم
راه خویش کردیم جدا                  هم ما شدیم از من رها
تا رسیدیم به خود و                       هم ما رسیدیم به خدا    

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید            sher_dar_sokhan @

 

آخر ، آغاز است

                        وقتش رسیده  ای دل ، پرهای تو  باز کنم                      بر بال تو نشسته قصدِ به پرواز کنم

                        ساز خودم ساز کنم ، نغمه پر آواز کنم                         باز من این راز کنم ، دَم من به دمساز کنم 

                        در همه جا جار کنم ،طلب ز همراز کنم                       همدمی بر من بدهد، ناز بکشم ، ناز کنم

                       عشق خود ابراز کنم ، نه بر تو آزار کنم                        راهی که آخر شده است ، ز آخر آغاز کنم

                      بر تو من اصرار کنم ، دورت ز انظار کنم                       من تو را جایی ببرم ، واقف به اسرار کنم  

                     نیت به درگاه کنم ، شب را به صبحگاه کنم                      روزه خود بشکنم و در سحر افطار کنم  

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                sher_dar_sokhan @

مسافر

دیدمش پیرزنى در کوچه اى نشسته بود                                       تکیه بر دیوار خانه چشم به راه و خسته بود
صدا بسى گسسته بو د ، قامت ز نیم شکسته بود                        بار دنیا بر زمین،بارى دگر او بسته بود
گله از اهل جهان ، هم ناله از جور زمان                                          با تبسم بر لبان بغض خود مى کرد نهان
برگ خشکى در خزان ، مشتاق کوچ به آسمان                              مبهوت و مات و بى کلام ، نه جمله اى بود بر زبان
                                                                                  ***
گفتمش در کودکى دیدم  تو را بودی جوان                                    چشمه اى بودى وسرچشمه به یک آب روان
هر که میدیدش تو را ، خود مى ستودش او خدا                            آرزو مى کرد به دریا باشد و تو ناخدا
پس  چه شد امروز چنین خشکیده و وامانده اى                            تو عروس قافله از کاروان  باز مانده اى
گفت: " کاروان رفتست و من جا مانده ام                                       قافله بگذشت از این کوچه و من خواب مانده ام"
گفتمش د رگذر است از کوچه هر روز کاروان                                 لیک نچیند کل گل ها را به یک روز باغبان 
گفت: " کاروانى که گذشت بودند بسى آشناى من                       یک به یک در کودکى همبازى و همپاى من
خلوت است کوچه به چشمانم چو رفتست کاروان                         یک نماندست آنهمه دیرینه یار مهربان"
گفتمش برگرد به خانه هیچ مکن تعجیل بر آن                                کاروان دگر است این کوچه را کوته زمان
گفت : " آن که تو خانه بنامى یک مسافرخانه است                       چون برون گشتى از آن بر تو دگر بیگانه است
هر که خوش دارد دلش بر سرسراى این سرا                              چون کند هجرت از آن  ، جاى دگر بى خانه است"

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید       sher_dar_sokhan @

دواره ی تکرار

 

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan @