راندی مرا، راهی میخانه شدم
		به جای تو ، رفیق پیمانه شدم
از بخت بدم عکس تو در پیمانه بود
		مستی پرید، دوباره دیوانه شدم
بهر شکستنت من سوی بتخانه شدم
	از پایه ریختم من و ویرانه شدم
گفتم که به معبد بروم توبه کنم
	توبه شکستم ، بر تو پروانه شدم
گریز از تو و امید به وصال نیست
	در خیالم با تو آمیختم و همخانه شدم

نوروز شده سیزده بدر		از شهر به شهریم در بدر
نه اینوریم نه اونوریم	راستیکه ما در بدریم
اسفند و اسفند دونمون		هیچکس نمیاد خونمون
همه با هم قهر می‌کنیم	اینم شده بهونمون
*******
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	اون پایکوبیمون کجاست؟
اون بُته و آتیش بازی		اون شادی و نه لجبازی
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	از غصه دوریمون کجاست؟
قاشق زنی یادش بخیر هفت جد و آبا اش بخیر
با آجیل مشگل‌گشا		مادربزرگ میخوند دعا
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	صبر و صبوریمون کجاست؟
کو تخم‌مرغ رنگ شده؟		کو هفت سین قشنگ شده؟
کو سفره‌های رنگارنگ؟	ساده ولی خوش آب و رنگ
کو دید و بازدیدهای عید؟		کو بوی مشک و بوی بید؟
کو عید و عیدی دادنا؟	از حال هم پرسیدنا
*******
راستیکه عیدمون کجاست؟	نوروز که اینجا سرِ پاست
خود را فراموش کرده‌ایم		هر چه که داریم جا به جاست
هوای نوروز را می‌خوام	من عید دیروز را می‌خوام

تو یک طلوعی، من آن تنگ غروبم
	تو چشمه ساری، من آن خشکیده رودم
تو آن شکوفهای بر شاخساران
	من تک درختی بدون ابر و باران
تو خود شروعی، منم نقطه پایان
	تو ناخوانده کتابی، مرا خوانده فراوان
تو آن گلبرگ طناز و پر از ناز
	من زمین خورده از این دنیای لجباز
تو هزاران در به رویت می‌گشایند
	گم گشته در خود،چون به رویت در کند باز
تو نوایی، تویی آغاز یک شعر
	من آن آهنگ خاموش، منم پایان آواز
تو نماز صبح را در سجودی
	من به مغرب جانمازم می‌کنم باز
تو آن جوانهای در انتظار گرما
	من برگ زردم در هراس و بیم سرما
تو خود پر می‌کشی به سوی پرواز
	من اندیشه کنم به قعر دریا
تو آن ستارهای منتظر ماه
	من طرد شده شهاب، در تیرگی راه
تویی آن زائری در راه زیارت
	من زیارت کرده و نایافته حاجت

شِکوه کردیـم پیش تـو ما از بـدی دگران
	ناله بردیم از علفزار ما بـه تیغ خیـزران
گله‌ها و ناله‌ها بی سود و هم بیهـوده بـود
	چون‌که ما خوبان بـدادیم در ره ما بهتران
ما که بی منت بدادیم هرچه بـود دار و ندار
	در رهِ دلبر، رهـا کردیم هـزاران دلبـران
ما بگشتـیـم در کویر دنبال یک آب روان
	در پـی گلهای یـونـجـه، هم که موج شبـدران

ما ز رودخانه گذشتیم و شدیم مغرور بر آن
	ناگهان دیدیم که غرقیم ما به دریـا بیکران
تـو گـفـتی هست خدا بر من یکی و تو یکی
	پس چه شد با وعده ای رفتی به سوی کافران
ما که گفتیم در خزانیم پس برو با ما نیـا
	تو گفتی گل دهند پاییز تمام کوکبان

تـو گل لاله و هم کوکب رویـیده بـه روی چمنی
	سبدی از گل یاس، هم که تو خود باغ پر از یاسمنی
خنده افسونگر تـو چون گل ناز، نگاه تو نرگس باز
	تو همان شقـایـق شکفته بـر صحرا و دشت و دمنی
بوی تو گوید تو گلی، اما نگویدکه چه گل
	در گمانم تو اقاقی یا خـوشه‌ای از خـرمن نسترنـی؟
شاید هم که مینا یا که آن تازه گل بنفشه‌ای
	کـه پیغام بهاری و بـه چند روزی کنـار چـشمه‌ای
رنـگ رخسارت خجـالت می‌دهد کوکب و هم ارکـیده را
	به کجا باشد چنین گل، با چنین ناز، با چنین کرشمه‌ای
به خدا زیباتر از سوسن و زنبق، هم گل نیلوفری
	گـر هزاران گل ببینم، باز بگویـم تو از آن‌ها بـهتـری

بیا ساقی دمی ساز و یکی بزمی به پا کن
	طبیبم باش، ز درد و غم مرا امشب رها کن
بیا ساقی که امشب درد و رنجم بی شماره
	به جای دیده، قلبم لحظه‌ها را میشماره
بیا ساقی که هر مِی را چشیدم ناگواره
	چرا که دل خراب آن دو تا چشم خماره
بیا ساقی که من از پُـرکسان و بی کسانم
	مِی نخواهم، بر مصاحب خود به محفل میرسانم
به هرکس میرسم همچون خودم تنهای تنهاست
	در پس سیمای او هم بار سنگینی ز غم‌هاست
به هرکس می‌رسم در خود سوال و یک معماست
	ز اول تا به آخر، کاشکی و افسوس و امّاست
پس بیا ساقی بساط عیش و عشـرت را به پا کن
	خانه ی حسـرت بریز و خانهای نو تو بنا کن

شعر در سخن محمد ریاضت

صفحه رسمی شاعر کتاب های شکوفه های پاییز ،در خلوت پسکوچه ها و نهانکده ی دل ، محمد ریاضت