از خیش تا خویش

بر دوست اینهمه شعر آمد و بر خویش نیامد 

از خویش به جز طعنه ی رندانه و تشویش نیامد 

خیش که بخورد بر دل ما ، خیش ز خویش آمد و از هیچ نیامد 

دوست و رفیق هر چه ثواب ، نیک به تو از خویش بد اندیش نیامد 

خانه شدش گر که خراب ، ز طمع بود و ز آز 

زلزله بر دارِ خراباتی درویش نیامد 

 

ما را در اینستا گرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @ 

آخر ، آغاز است

                        وقتش رسیده  ای دل ، پرهای تو  باز کنم                      بر بال تو نشسته قصدِ به پرواز کنم

                        ساز خودم ساز کنم ، نغمه پر آواز کنم                         باز من این راز کنم ، دَم من به دمساز کنم 

                        در همه جا جار کنم ،طلب ز همراز کنم                       همدمی بر من بدهد، ناز بکشم ، ناز کنم

                       عشق خود ابراز کنم ، نه بر تو آزار کنم                        راهی که آخر شده است ، ز آخر آغاز کنم

                      بر تو من اصرار کنم ، دورت ز انظار کنم                       من تو را جایی ببرم ، واقف به اسرار کنم  

                     نیت به درگاه کنم ، شب را به صبحگاه کنم                      روزه خود بشکنم و در سحر افطار کنم  

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                sher_dar_sokhan @

دواره ی تکرار

 

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan @

 

 

از غمت مگو

 

هر چه فغان از غم دنیا کنی
	هر روز و شب شیوَن و غوغا کنی
جامه به تن پاره کنی، بَردری
	سوز نـهـان را تـو هـویدا کنی
هیچ نشود چاره و درمان تو
	جز تو خودت کوچک و رسوا کنی
***
بار غم گر باز شود سنگین‌تر است
	چون سیاهی آب خورد رنگین‌تر است
بار غم را خاک سپار و کـس مَگو
	دل بسوزد بر تو کس ننگین‌تر است
***
هرچه غم گویی ، غمت افزونتر است
	هر چه دل را باز کنی، پر خون‌تر است
گر نشینی پای حرف‌های دلت
	این دل مجنون ز پیش مجنون تر است

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @