شعر در سخن محمد ریاضت

صفحه رسمی شاعر کتاب های شکوفه های پاییز ،در خلوت پسکوچه ها و نهانکده ی دل ، محمد ریاضت

شعر در سخن محمد ریاضت

صفحه رسمی شاعر کتاب های شکوفه های پاییز ،در خلوت پسکوچه ها و نهانکده ی دل ، محمد ریاضت

در این صفحه آخرین آثار ، اشعار ، کتاب های چاپ شده ، اشعار به صورت دکلمه و آخرین خبر‌ها در مورد شاعر ارجمند جناب آقای محمد ریاضت قرار خواهد گرفت.

۵ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «شعر کوتاه» ثبت شده است

خداوندا مرا بخشاى که یاغى گشته ام من                                     زبانم لال ز درگاهت فرارى گشته ام من
نمى دانم کدام حرف تو را باور کنم من                                       شکایت از تو دارم بر کدام داور کنم من؟
گر که شیطان را به خالق در عناد و در ستیز است                          بگو نقش من بنده در این دعوا چه چیز است
که خواند او مرا هر چه به ظاهر دلنشین است                              تو زنهارم دهى کان یک گناه آتشین است
تو گویى مِی نخور ، مردم میازار، روزه دارى کن                            ترک  خمر و باده  و  هم  میگسارى  کن
مر ا شیطان بگوید باده و مِى دلنشین است                                 خوشا مستى که اول آخر دنیا همین است
ز من خواهد نمانم منتظر بر حوریان را                                       بیابم ساغر و ساقى ، پشیز دانم جهان را
                                                                       ***
تو گویى"گر یکى برگى نیفتد من نخواهم                                    گر فلک با تو ستیزد، هم در افتد من بخواهم"
تو گویى "مى کنند رشد گر درختان ،من بخواهم                            گر نمانند و یکایک مى شوند خشک من بخواهم"
تو گویى "برف و باران گر ببارد، من بخواهم                                  یکى میشى  اگر  بره  نزاید  من  نخواهم
شب و روز و گذار این زمان را من بخواهم                                  کند شمس و قمر روشن جهان را من بخواهم"
                                                                  ***
پس خداوندا همه بو د و نبود  آراستهٔ توست                              هر آنچه هست ونیست اراده وهم خواستهٔ توست
بیا خالق مرا از بند شیطانت رها کن                                          بیا اى پاک  پاکان  خوبى  از  زشتى  سوا  کن
که تنها این تو هستى در تمام جسم و جانم                                 تو میتابی به چشمم تا به مغز استخوانم
تو هستى من، من هستم تو، که هر دو در هم هستیم                   اگر در من نباشى تو بگو پس ما چه هستیم؟
که من نزدیکتر از تو در کجا یابم به خویشتن                              که با من باشدش امروز و هم فردا که نیست تن

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                  sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

زمستان است چرا بر شهر ما برفى نبارد ؟                           چرا این آسمان با این زمین کارى ندارد؟
ز هم بیگانه ودرشهر خود غربت نشینیم                               چرا هیچ دل به دل هاى دگر راهى ندارد؟
                                                                   ***
چرا آبی نداریم تا گِل آلودش کنیم خود؟                                یکى شادى نداریم، درد جانسوزش کنیم خود
چرا مهتاب نمى تابد بر این شهر بار دیگر؟                          که خاموش یا که تعویض ما به پیه سوزش کنیم خود
                                                                  ***
چرا درمان نداریم تا که ما دردش کنیم خود؟                        کجا یابیم یکى ناجى که ما غرقش کنیم خود
چرا نیست بهر ما درمانگر و حاذق طبیبى ؟                         که آزارش دهیم تا راهى مرگش کنیم خود
                                                                  ***
چرا باغی نداریم  که در آن انگور بکاریم  ؟                       بخشکانیم خود انگور را که در آن  گور بکاریم
چر باران  نمى بارد در این شهر بار دیگر ؟                       که جاى شکر نعمت لعن ونفرینش سپاریم
                                                                  ***
سپید برف را چرا بارد در آن شهر که من هستم                 که نیکى را لگد کردم من و خود ستم هستم
تا من و من ها در این شهریم، دگر برفی نبارد                  که من ها زشتى اند و من پى اهرمن هستم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                           sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

 

تو یک طلوعی، من آن تنگ غروبم

 

 

تو چشمه ساری، من آن خشکیده رودم

تو آن شکوفه­ای بر شاخساران

 

 

من تک درختی بدون ابر و باران

تو خود شروعی، منم نقطه پایان

 

 

تو ناخوانده کتابی، مرا خوانده فراوان

تو آن گلبرگ طناز و پر از ناز

 

 

من زمین خورده از این دنیای لجباز

تو هزاران در به رویت می‌گشایند

 

 

گم گشته در خود،چون به رویت در کند باز

تو نوایی، تویی آغاز یک شعر

 

 

من آن آهنگ خاموش، منم پایان آواز

تو نماز صبح را در سجودی

 

 

من به مغرب جانمازم می‌کنم باز

تو آن جوانه­ای در انتظار گرما

 

 

من برگ زردم در هراس و بیم سرما

تو خود پر می‌کشی به سوی پرواز

 

 

من اندیشه کنم به قعر دریا

تو آن ستاره­ای منتظر ماه

 

 

من طرد شده شهاب، در تیرگی راه

تویی آن زائری در راه زیارت

 

 

من زیارت کرده و نایافته حاجت

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت
 

شِکوه کردیـم پیش تـو ما از بـدی دگران

 

 

ناله بردیم از علفزار ما بـه تیغ خیـزران

گله‌ها و ناله‌ها بی سود و هم بیهـوده بـود

 

 

چون‌که ما خوبان بـدادیم در ره ما بهتران      

ما  که بی منت بدادیم هرچه بـود دار و ندار

 

 

در رهِ دلبر، رهـا کردیم هـزاران دلبـران

ما  بگشتـیـم در کویر دنبال یک آب روان

 

 

در پـی گلهای یـونـجـه، هم که موج شبـدران

     

***

      ما ز رودخانه گذشتیم و شدیم  مغرور بر آن

 

 

         ناگهان دیدیم که غرقیم ما به دریـا بیکران

      تـو گـفـتی هست خدا بر من یکی و تو یکی

 

 

      پس چه شد با وعده ­ای رفتی به سوی کافران      

          ما که گفتیم در خزانیم پس برو با ما نیـا

 

 

        تو  گفتی گل دهند پاییز تمام کوکبان

ما را در اینستاگرام دنبال کنید             sher_dar_sokhan @ 

 

محمد ریاضت

 

چوب خشکـیـم در گذار این زمان پوسیده‌ایم

 

 

آن درخـتـیـم کـه قـُدوم مـوریان بوسیده‌ایم

موریان در ساقـه هم از ریشه ما را می‌خورند

 

 

ما هـنوز در فکر دیـروز با دلی شوریده‌ایم

تا به دیروز شاخ و برگی بس فراوان داشته‌ایم

 

 

یادمان رفت دانه‌ی ریز در زمین روییده‌ایم

پوستمان از تن برون کردند و ما عریان شدیم

 

 

بی لباس ماندیم و تن را ما به رنگ پوشیده‌ایم

مسـیـر دور و نـبـود کـفـش مـناسـب پای ما

 

 

پس دویدیم و بـرهـنـه پـا طریق پوییده‌ایم

نـنـوشـیـدیم جـرعه‌ای ما از شراب زندگی

 

 

وقت چو کوته بود ،فقط ما خُمره را بوییده‌ایم

ما را در اینستاگرام دنبال کنید  sher_dar_sokhan @
 
محمد ریاضت