پرواز

 

پرواز

میان جنگلم، هنگام غروب است
	شب رسید و مقصد من راه دور است
هر قدم که می‌روم واپس نتوانم نگریست
	چه تاریکتر از آن است که بود لحظه‌ی پیش
گر پیش روم چه امید به نجات است
	گر بمانم، بسی این شب دراز است
برگـردم و واپـس بـروم
	از کجا دانم که آن چاره کار است
پیشِ رو تاریک و پس تاریک‌تر از آنست
	چو به راست بنگرم تردید کنم،
شاید که چپ روشن‌تر از آنست
با خود اندیشه کنم، گناه من نباشد که شب است
	محیط من پوشیده از درخت و جنگل است
ظلمت اگر هست چرا روزنه‌ی نور نیست
	هرچه در این عالم است با یکدگر جور نیست
مگر نگویند زمین بزرگ و هم فراخست
	آنچه نصیب من نشد یک کوره راه است
***
ناگه نگهم خیره بر آسمان شد
	چشمم گشاده بر ستارگان شد
نجوایی به گوش دل شنیدم
	دریغ، نجوا کننده را ندیدم
***
"پر بگشا و پرواز کن
	راه خود به آسمان تو آغاز کن
زمین رها و زمینی فراموش کن
	ستاره در آغوش گیر،
دگر هرچه چراغ است تو خاموش کن"