گردش این گوی تهی به گرد شمس، گردیدن پرگار است
زمستان چو رسید ، مژده دهد سبزه بهار در راه است
اینهمه حرص و ولع و جاه جلال
بهر یک لقمه ی نان است و فقط ابزار است
آن بزرگ را که خودش حَصه ی خُردان بخورد
نه بزرگ است ، تو بدان رسوای در انظار است
گر چه حلال کردن هر نان حرام آسان شد
هضم چنین لقمه به فردای تو را دشوار است
به تظاهر بتوان بی خردان را بخرید
لیک ، آنچه پنهان ز من است ، بر خالقش آشکار است
آنچه کنی بر دگران بر سرت آید بی گمان
برگشت عمل بر من و تو نشان بر اسرار است
تو به امروز به مرادی و به فردا به نیاز
در چرخش این چرخ فلک اداره ای در کار است
