نوروز

                                 

نوروز شده سیزده بدر			از شهر به شهریم در بدر
نه اینوریم نه اونوریم	راستیکه ما در بدریم
اسفند و اسفند دونمون			هیچکس نمیاد خونمون
همه با هم قهر می‌کنیم	اینم شده بهونمون
***
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	اون پایکوبیمون کجاست؟
اون بُته و آتیش بازی			اون شادی و نه لجبازی
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	از غصه دوریمون کجاست؟
قاشق زنی یادش بخیر                           هفت جد و آبا اش بخیر
با آجیل مشگل‌گشا			مادربزرگ میخوند دعا
چهارشنبه سوریمون کجاست؟	صبر و صبوریمون کجاست؟
کو تخم‌مرغ رنگ شده؟			کو هفت سین قشنگ شده؟
کو سفره‌های رنگارنگ؟	ساده ولی خوش آب و رنگ
کو دید و بازدیدهای عید؟			کو بوی مشک و بوی بید؟
کو عید و عیدی دادنا؟	از حال هم پرسیدنا
***
راستیکه عیدمون کجاست؟	نوروز که اینجا سرِ پاست
خود را فراموش کرده‌ایم			هر چه که داریم جا به جاست
هوای نوروز را می‌خوام	من عید دیروز را می‌خوام

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                     sher_dar_sokhan @    

سوته دلان

اى رهگذران،
                          بر من آواره و دیوانه نخندید
ا ی با خردان،
                         دل بر این گنبد دوّاره نبندید
ا ى ساده دلان،
                         ندهید دل بر این پیربزک کرده جهان
اى اهل جهان،
                         ازگردش این هرزهٔ هرکاره نرنجید
اى بى خبران،
                          گذرى و نظرى بر من افتاده کنید
ا ى سوته دلان،
                          یاد دیروز من وسرخى رخساره کنید
ای صاحب نظران
                          هرگز نکنید جور و جفا با دل خویش
هرچه گفت دل،
                         نه به یکباره، به دهباره و صدباره کنید

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید        sher_dar_sokhan @

فاصله

 

تو یک طلوعی، من آن تنگ غروبم
	تو چشمه ساری، من آن خشکیده رودم
تو آن شکوفه­ای بر شاخساران
	من تک درختی بدون ابر و باران
تو خود شروعی، منم نقطه پایان
	تو ناخوانده کتابی، مرا خوانده فراوان
تو آن گلبرگ طناز و پر از ناز
	من زمین خورده از این دنیای لجباز
تو هزاران در به رویت می‌گشایند
	گم گشته در خود،چون به رویت در کند باز
تو نوایی، تویی آغاز یک شعر
	من آن آهنگ خاموش، منم پایان آواز
تو نماز صبح را در سجودی
	من به مغرب جانمازم می‌کنم باز
تو آن جوانه­ای در انتظار گرما
	من برگ زردم در هراس و بیم سرما
تو خود پر می‌کشی به سوی پرواز
	من اندیشه کنم به قعر دریا
تو آن ستاره­ای منتظر ماه
	من طرد شده شهاب، در تیرگی راه
تویی آن زائری در راه زیارت
	من زیارت کرده و نایافته حاجت

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

گنج یا رنج

 

تو همزادی، پریزادی، ندانم
	تو "بندی"یا که "آزادی"، ندانم
نفس چون می‌رود، بی تو نیاید
	تو دردی یا که درمانی، ندانم
همه تشویش من باشد به خلوت
	میروی تو یا که میمانی، ندانم
تو گنجی یا مرا رنجی، ندانم
	تو ناقوس یا که آهنگی، ندانم
تو شفافی و هم سختی به هر  دم
	تو شیشه یا که از سنگی، ندانم
هزار و یک سوال بی جوابی
	دلم گوید که یکرنگی، ندانم

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

یادش بخیر

 

یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر
	یاد اون آب حوضیا و اون لحاف دوزا بخیر
یاد طهرون قشنگ با اون هوای صاف و پاک
	یاد آب انبار، خنک آب قنات و آب چاه
***
یاد عید و عیدی و نخودچی کیشمیش‌ها بخیر
	یاد باغ‌های ونک،جیک جیک گنجیشک‌ها بخیر
یاد اون شب‌های تجریش، یاد دربندش بخیر
	یاد اون مادر بزرگ، پاچین خوشرنگش بخیر
یاد آدم‌های یکرنگ هم که خوب و مهربون
	اون خیابونای خلوت، هم صفای کوچمون
یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر
هر چه بود باید بگوییم که فقط یادش بخیر
	هر چه داشتیم و نداشتیم، جدّ و آبا اش  بخـیر

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

خوش خیال

چه زیبا بود که فردایی نیاید
	همان امروز که رفت باز هم بیاید
چه زیبا بود جوانی ماندگار بود
	چو خم گشتی دگر دیری نپاید
چه زیبا بود سخن برچیده می‌شد
	صفای دل سر میز چیده می‌شد
چه زیبا بود کلامی گر میامد
	به قبلش پخته و سنجیده می‌شد                            ******
چه زیبا بود زبان را با دروغ بیگانه می‌شد
	همه کاخ ریا می‌ریخت و هم ویرانه می‌شد

                                                       هر عاقل را که دیدم خود ز عقلش در عذاب بود 

                                                                         چه زیبا بود که دل عاقل نبود دیوانه می شد 

 

                                                          

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @ 

احوال درون

 

کس ندانست  پریشانی احوال تو را
	پیشگو به غلط گفت آینده و هم فال تو را
غرق شدی، ناجی نشنید فریاد تو را
	شاید شنید، بها نداد تو و امثال تو را
باور نشد طبیب کهنگی زخم تو را
	چون او دید سکوت و لب خندان تو را
تب از درون سوزد و گلگون از برون
	علاج نیست تب داغ و درد پنهان تو را
باغ تو پر شکوفه شد، اما چه سود
	میوه نداد شیرین کند کام تو را
چشم حسد دریده شد بر شکوفه‌ها
	شکوفه رفت، علف گرفت باغ تو را
حاضر را تو دادی که مضارع را بسازی
	از کف بربودند ماضی و هم حال تو را
تو خود غوطه‌وری در ظلمت خویش
	حسرت برند خوشی اقبال تو را

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @  

معما

 

بیا ساقی دمی ساز و یکی بزمی به پا کن
	طبیبم باش، ز درد و غم مرا امشب رها کن
بیا ساقی که امشب درد و رنجم بی شماره
	به جای دیده، قلبم لحظه‌ها را می­شماره
بیا ساقی که هر مِی را چشیدم ناگواره
	چرا که دل خراب آن دو تا چشم خماره
بیا ساقی که من از پُـرکسان و بی کسانم
	مِی نخواهم، بر مصاحب خود به محفل می­رسانم
به هرکس می­رسم همچون خودم تنهای تنهاست
	در پس سیمای او هم بار سنگینی ز غم‌هاست
به هرکس می‌رسم در خود سوال و یک معماست
	ز اول تا به آخر، کاشکی و افسوس و امّاست
پس بیا ساقی بساط عیش و عشـرت را به پا کن
	خانه ی حسـرت بریز و خانه­ای نو تو بنا کن

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @ 

 

از غمت مگو

 

هر چه فغان از غم دنیا کنی
	هر روز و شب شیوَن و غوغا کنی
جامه به تن پاره کنی، بَردری
	سوز نـهـان را تـو هـویدا کنی
هیچ نشود چاره و درمان تو
	جز تو خودت کوچک و رسوا کنی
***
بار غم گر باز شود سنگین‌تر است
	چون سیاهی آب خورد رنگین‌تر است
بار غم را خاک سپار و کـس مَگو
	دل بسوزد بر تو کس ننگین‌تر است
***
هرچه غم گویی ، غمت افزونتر است
	هر چه دل را باز کنی، پر خون‌تر است
گر نشینی پای حرف‌های دلت
	این دل مجنون ز پیش مجنون تر است

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @  

تاک

تا که گفتیمش یکی را از ته دل ما سلام
	زَهر دوستی را چشیدیم ما به جسم و هم که جان
تا که گفتیم ما کلامی از جوانی و بهار
	بادی برخاست و ز طوفانش خزان شد این جهان
تا که خواستیم ما بنوشیم جرعه‌ای از می ناب
	سرکه را دادند به ما در خمره ­ای جای شراب
سرکه نوشیدیم ، خیال کردیم شراب ما خورده‌ایم
	دهان ترش شد، گمان کردیم که لذت برده‌ایم
به خود گفتیم چه مستیم و عجب مست کرده‌ایم
	خمره را نوشیده‌ایم کاری زبردست کرده‌ایم!
***
رندی آمد سوی ما، دیدش که ما در خمره‌ایم
	خمره را نوشیده‌ایم، اما هنوز پژمرده ایم
گفت اگر مدهوش و مستی پس چرا آزرده‌ای
	گر که شادی پس چرا غمگین و هم افسرده ای
***
تا که بوئید خمره را آگاه شد از احوال ما
	هم گریست و هم بخندید بر پریشان حال ما                 ***
تاک همان تاک است و انگوری که بر شاخ است همان
	آب همان آب است و آفتابی که بر باغ است همان
هر چه شد در این گذر، اندر درون خمره شد
	مِی کتابش بسته شد، کل کتاب دو جمله شد
"  گر که انگور مِی نشد، پا خورد و آخر سرکه شد      هم ظرف آن شد جابه جا، هم بین راه دستخورده شد  "   ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @