از غمت مگو

 

هر چه فغان از غم دنیا کنی
	هر روز و شب شیوَن و غوغا کنی
جامه به تن پاره کنی، بَردری
	سوز نـهـان را تـو هـویدا کنی
هیچ نشود چاره و درمان تو
	جز تو خودت کوچک و رسوا کنی
***
بار غم گر باز شود سنگین‌تر است
	چون سیاهی آب خورد رنگین‌تر است
بار غم را خاک سپار و کـس مَگو
	دل بسوزد بر تو کس ننگین‌تر است
***
هرچه غم گویی ، غمت افزونتر است
	هر چه دل را باز کنی، پر خون‌تر است
گر نشینی پای حرف‌های دلت
	این دل مجنون ز پیش مجنون تر است

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @  

سایه ایستاده

 

هر چه گفتم من، تو هرگز نشنیدی

                                              نیازم نفسی بود و تو بر من ندمیدی

هر چه زنهار به تو دادم از خطر

                                              هر چه گشتم در پی­ ات من در به در

هر چه از خود کندم و بر تو زدم

                                              شاید بتوانم که تو از دست ندهم

                               ***

هر چه گفتی، من خموش ماندم به جا

                                            به هر بیراهه رفتی من نپرسیدم کجا

هر چه قهر کردی، من نوازشها زدم

                                            هر چه طبل جنگ زدی، من طبل سازش‌ها زدم

هر چه تو طوفان شدی، من صخره‌ی آرام شدم

                                          هر چه تو عصیان شدی، من دور ز هر طغیان شدم

آخرش رفتی و من تنها شدم

                                          سایه‌ای بودم، ز ناچاری خود بر پا شدم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید       sher_dar_sokhan @