شعر در سخن محمد ریاضت

صفحه رسمی شاعر کتاب های شکوفه های پاییز ،در خلوت پسکوچه ها و نهانکده ی دل ، محمد ریاضت

شعر در سخن محمد ریاضت

صفحه رسمی شاعر کتاب های شکوفه های پاییز ،در خلوت پسکوچه ها و نهانکده ی دل ، محمد ریاضت

در این صفحه آخرین آثار ، اشعار ، کتاب های چاپ شده ، اشعار به صورت دکلمه و آخرین خبر‌ها در مورد شاعر ارجمند جناب آقای محمد ریاضت قرار خواهد گرفت.

۴۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «شعر زیبا» ثبت شده است

خداوندا مرا بخشاى که یاغى گشته ام من                                     زبانم لال ز درگاهت فرارى گشته ام من
نمى دانم کدام حرف تو را باور کنم من                                       شکایت از تو دارم بر کدام داور کنم من؟
گر که شیطان را به خالق در عناد و در ستیز است                          بگو نقش من بنده در این دعوا چه چیز است
که خواند او مرا هر چه به ظاهر دلنشین است                              تو زنهارم دهى کان یک گناه آتشین است
تو گویى مِی نخور ، مردم میازار، روزه دارى کن                            ترک  خمر و باده  و  هم  میگسارى  کن
مر ا شیطان بگوید باده و مِى دلنشین است                                 خوشا مستى که اول آخر دنیا همین است
ز من خواهد نمانم منتظر بر حوریان را                                       بیابم ساغر و ساقى ، پشیز دانم جهان را
                                                                       ***
تو گویى"گر یکى برگى نیفتد من نخواهم                                    گر فلک با تو ستیزد، هم در افتد من بخواهم"
تو گویى "مى کنند رشد گر درختان ،من بخواهم                            گر نمانند و یکایک مى شوند خشک من بخواهم"
تو گویى "برف و باران گر ببارد، من بخواهم                                  یکى میشى  اگر  بره  نزاید  من  نخواهم
شب و روز و گذار این زمان را من بخواهم                                  کند شمس و قمر روشن جهان را من بخواهم"
                                                                  ***
پس خداوندا همه بو د و نبود  آراستهٔ توست                              هر آنچه هست ونیست اراده وهم خواستهٔ توست
بیا خالق مرا از بند شیطانت رها کن                                          بیا اى پاک  پاکان  خوبى  از  زشتى  سوا  کن
که تنها این تو هستى در تمام جسم و جانم                                 تو میتابی به چشمم تا به مغز استخوانم
تو هستى من، من هستم تو، که هر دو در هم هستیم                   اگر در من نباشى تو بگو پس ما چه هستیم؟
که من نزدیکتر از تو در کجا یابم به خویشتن                              که با من باشدش امروز و هم فردا که نیست تن

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                  sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

زمستان است چرا بر شهر ما برفى نبارد ؟                           چرا این آسمان با این زمین کارى ندارد؟
ز هم بیگانه ودرشهر خود غربت نشینیم                               چرا هیچ دل به دل هاى دگر راهى ندارد؟
                                                                   ***
چرا آبی نداریم تا گِل آلودش کنیم خود؟                                یکى شادى نداریم، درد جانسوزش کنیم خود
چرا مهتاب نمى تابد بر این شهر بار دیگر؟                          که خاموش یا که تعویض ما به پیه سوزش کنیم خود
                                                                  ***
چرا درمان نداریم تا که ما دردش کنیم خود؟                        کجا یابیم یکى ناجى که ما غرقش کنیم خود
چرا نیست بهر ما درمانگر و حاذق طبیبى ؟                         که آزارش دهیم تا راهى مرگش کنیم خود
                                                                  ***
چرا باغی نداریم  که در آن انگور بکاریم  ؟                       بخشکانیم خود انگور را که در آن  گور بکاریم
چر باران  نمى بارد در این شهر بار دیگر ؟                       که جاى شکر نعمت لعن ونفرینش سپاریم
                                                                  ***
سپید برف را چرا بارد در آن شهر که من هستم                 که نیکى را لگد کردم من و خود ستم هستم
تا من و من ها در این شهریم، دگر برفی نبارد                  که من ها زشتى اند و من پى اهرمن هستم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید                           sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

میان جنگلم، وقت غروب است

 

شب رسید و مقصد من راه دور است

هر قدم که می‌روم واپس نتوانم نگریست

 

چه تاریکتر از آن است که بود لحظه‌ی پیش

گر پیش روم چه امید به نجات است

 

گر بمانم، بسی این شب دراز است

گر که برگـردم و واپـس بـروم

 

از کجا دانم که آن چاره ی کار است

پس تاریک‌تر از آنست

 

چو به راست بنگرم تردید کنم،

 

                    شاید که چپ روشن‌تر از آنست

با خود اندیشه کنم، گناه من نباشد که شب است

 

محیط من آوای وحش و جنگل است

ظلمت اگر هست چرا روزنه‌ی نور نیست

 

هرچه در این عالم است با یکدگر جور نیست

مگر نگویند زمین بزرگ و هم فراخست

 

آنچه نصیب ما نشد یک کوره راه است

                  ***

ناگه نگهم خیره بر آسمان شد

 

چشم گشاده بر نور ستارگان شد

نجوایی به گوش دل شنیدم

 

نجوا کننده در نهان و من ندیدم

                  ***

" برخیز وبگشا پر و پرواز کن

 

راه خود به آسمان تو آغاز کن

زمین رها و زمینی فراموش کن

 

ستاره در آغوش گیر،

          دگر هرچه چراغ است تو خاموش کن"

 

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

 

تو یک طلوعی، من آن تنگ غروبم

 

 

تو چشمه ساری، من آن خشکیده رودم

تو آن شکوفه­ای بر شاخساران

 

 

من تک درختی بدون ابر و باران

تو خود شروعی، منم نقطه پایان

 

 

تو ناخوانده کتابی، مرا خوانده فراوان

تو آن گلبرگ طناز و پر از ناز

 

 

من زمین خورده از این دنیای لجباز

تو هزاران در به رویت می‌گشایند

 

 

گم گشته در خود،چون به رویت در کند باز

تو نوایی، تویی آغاز یک شعر

 

 

من آن آهنگ خاموش، منم پایان آواز

تو نماز صبح را در سجودی

 

 

من به مغرب جانمازم می‌کنم باز

تو آن جوانه­ای در انتظار گرما

 

 

من برگ زردم در هراس و بیم سرما

تو خود پر می‌کشی به سوی پرواز

 

 

من اندیشه کنم به قعر دریا

تو آن ستاره­ای منتظر ماه

 

 

من طرد شده شهاب، در تیرگی راه

تویی آن زائری در راه زیارت

 

 

من زیارت کرده و نایافته حاجت

ما را در اینستاگرام دنبال کنید     sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت
 

شِکوه کردیـم پیش تـو ما از بـدی دگران

 

 

ناله بردیم از علفزار ما بـه تیغ خیـزران

گله‌ها و ناله‌ها بی سود و هم بیهـوده بـود

 

 

چون‌که ما خوبان بـدادیم در ره ما بهتران      

ما  که بی منت بدادیم هرچه بـود دار و ندار

 

 

در رهِ دلبر، رهـا کردیم هـزاران دلبـران

ما  بگشتـیـم در کویر دنبال یک آب روان

 

 

در پـی گلهای یـونـجـه، هم که موج شبـدران

     

***

      ما ز رودخانه گذشتیم و شدیم  مغرور بر آن

 

 

         ناگهان دیدیم که غرقیم ما به دریـا بیکران

      تـو گـفـتی هست خدا بر من یکی و تو یکی

 

 

      پس چه شد با وعده ­ای رفتی به سوی کافران      

          ما که گفتیم در خزانیم پس برو با ما نیـا

 

 

        تو  گفتی گل دهند پاییز تمام کوکبان

ما را در اینستاگرام دنبال کنید             sher_dar_sokhan @ 

 

محمد ریاضت

 

چوب خشکـیـم در گذار این زمان پوسیده‌ایم

 

 

آن درخـتـیـم کـه قـُدوم مـوریان بوسیده‌ایم

موریان در ساقـه هم از ریشه ما را می‌خورند

 

 

ما هـنوز در فکر دیـروز با دلی شوریده‌ایم

تا به دیروز شاخ و برگی بس فراوان داشته‌ایم

 

 

یادمان رفت دانه‌ی ریز در زمین روییده‌ایم

پوستمان از تن برون کردند و ما عریان شدیم

 

 

بی لباس ماندیم و تن را ما به رنگ پوشیده‌ایم

مسـیـر دور و نـبـود کـفـش مـناسـب پای ما

 

 

پس دویدیم و بـرهـنـه پـا طریق پوییده‌ایم

نـنـوشـیـدیم جـرعه‌ای ما از شراب زندگی

 

 

وقت چو کوته بود ،فقط ما خُمره را بوییده‌ایم

ما را در اینستاگرام دنبال کنید  sher_dar_sokhan @
 
محمد ریاضت

تو روزگار بی کسی

هیچ کس نمیخواد هیچ کسی

سگ ها به ما محرم ترند

هم گربه ها همدم ترند

*****

تو روزگار بی کسی

بی داد و هم بی داد رسی

شکوه ز بهر چه کنیم؟

از خود گله بر که کنیم؟

آبیست که خود گِل کرده ایم

بذریست که خود له کرده ایم

نفرین به هر چه نسل ماست

که گربه اصلِ  اصل ماست .

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت

دیگه از صورت زیبا نمی‌گم

 

 

دیگه از رفیق دانا نمی‌گم

دیگه از شکسته وشکستنی‌ها نمی‌گم

 

 

دیگه از پیوستن و گسستنی‌ها نمی‌گم

یکی آمد، یکی باید برود

 

 

دیگه از آمده‌ها و رفتنی‌ها نمی‌گم

دیگه از دیوانگی‌ها نمی‌گم

 

 

اینهمه ویرانگی‌ها نمیگم

من در این شهری که نوست بیگانه‌ام

 

 

از غم  بیگانگی‌ها نمی‌گم

دیگه چیزی نمی‌گم

دیگه از شهر قشنگ و خونمون

 

 

دیگه از نعنا و نعنا پونمون

دیگه از دشت ها و نهر و جوی آب

 

 

دیگه از باغهای پشت خونمون

دیگه از مکر و فریب و خدعه‌ها

 

 

آدما در بند و دام عقده‌ها

دیگه از پیرا و رو دست مونده ها

 

 

این همه از خونه‌هاشون رونده‌ها

از تمام رفته‌ها و مونده‌ها

 

 

قصّه‌ی پر غصّه‌ی وامونده‌ها

دیگه چیزی نمی‌گم

     

ما را در اینستاگرام دنبال کنید    sher_dar_sokhan @ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

محمد ریاضت
 

تو همزادی، پریزادی، ندانم

 

 

تو "بندی"یا که "آزادی"، ندانم

نفس چون می‌رود، بی تو نیاید

 

 

تو دردی یا که درمانی، ندانم

همه تشویش من باشد به خلوت

 

 

میروی تو یا که میمانی، ندانم

تو گنجی یا مرا رنجی، ندانم

 

 

تو ناقوس یا که آهنگی، ندانم

تو شفافی و هم سختی به هر  دم

 

 

تو شیشه یا که از سنگی، ندانم

هزار و یک سوال بی جوابی

 

 

دلم گوید که یکرنگی، ندانم

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @
محمد ریاضت

 

یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر

 

 

یاد اون آب حوضیا و اون لحاف دوزا بخیر

یاد طهرون قشنگ با اون هوای صاف و پاک

 

 

یاد آب انبار، خنک آب قنات و آب چاه

                                      ***

یاد عید و عیدی و نخودچی کیشمیش‌ها بخیر

 

 

یاد باغ‌های ونک،جیک جیک گنجیشک‌ها بخیر

یاد اون شب‌های تجریش، یاد دربندش بخیر

 

 

یاد اون مادر بزرگ، پاچین خوشرنگش بخیر

یاد آدم‌های یکرنگ هم که خوب و مهربون

 

 

اون خیابونای خلوت، هم صفای کوچمون

                                       یاد اون روزا بخیر، اون پریروزا بخیر

 هر چه بود باید بگوییم که فقط یادش بخیر                                 

 

 

هر چه داشتیم و نداشتیم، جدّ و آبا اش  بخـیر

 

ما را در اینستاگرام دنبال کنید   sher_dar_sokhan @

محمد ریاضت